Charles Edward Ives
(1874-1954). ABD’li besteci Charles Ives’ın müziği 20. yüzyılın en özgün besteleri arasında yer alır. Ives, çağdaş müzikteki gelişmelerin birçoğunun habercisidir.
İlk müzik derslerini bando şefi ve müzik öğretmeni olan babasından alan Ives, 12 yaşındayken bir kilisede org çalmaya başladı. Yale Üniversitesi’nde ünlü besteci Horatio Parker’dan ders alan Ives, göreneklere aykırı besteleriyle Parker’ı şaşırttıysa da, dört yılda okulu bitirmeyi başardı. 1898’de bir sigorta şirketine girdi. Boş zamanlarında org çalıyordu. Çok geçmeden kendi şirketini kurdu. Hafta boyunca sigorta şirketini yönetiyor, hafta sonlarında da beste yapıyordu. Müzmin şeker hastalığı ve ellerinin titremesi nedeniyle 1930’da önce işini, sonra da beste çalışmalarını bırakmak zorunda kaldı. Besteleri ancak yaşamının sonlarına doğru tanındı. Öldüğünde yapıtlarından birçoğu basılmamıştı.
New England’da yetişen Ives, Amerikan halk şarkılarından ve ilahilerinden esinlendi. Bundan başka bestelerinde Beethoven, Brahms, Çaykovski gibi bestecilerin yapıtlarından bazı bölümleri kullandı. Müziğe birçok yenilik getiren Ives değişik teknikler denediği bestelerinde uyumsuz seslere ve çok tonlu armonilere yer verdi. Bazı bölümlerinde aynı anda birkaç değişik anahtar ve ritim kullandı. Bu tarzın tipik bir örneği New England’da Üç Yer adlı bestesinin ikinci bölümüdür. Bu besteyi dinleyen kişi, her biri ayrı bir anahtar, ritim ve hızda çalarak, birbirinin yanından geçip giden iki bando işitir.
Ives’in öbür belli başlı besteleri arasında Yanıtlanmamış Soru, solo flüte de yer veren Concorde başlıklı piyano sonatı, dört kişi arasında geçen, bir tartışma ve uzlaşma olarak tasarlanan, İkinci Yaylı Çalgılar Dörtlüsü vardır. Ives ayrıca senfoniler ve insan sesi için besteler de yapmıştır.
