Sayga
Antiloplar arasında garip görünüşlü burnuyla dikkat çeken sayga (Saiga tatarica), Rusya’nın orta kesimleri, Moğolistan ve Çin’in batısında, sert kara ikliminin hüküm sürdüğü bozkırlarda yaşar. Omuz yüksekliği 75 cm, ağırlığı 40 kg dolayında, yünlü postu kum renginde, kuyruğu kısa, yarısaydam boynuzları kehribar gibi koyu sarıdır. Boynuzlar yalnız erkeklerde bulunur. Yaklaşık 25 cm uzunluğunda olan bu az kıvrımlı boynuzların alt bölümleri belirgin biçimde boğumludur. Saygaların genel görünüşleri antiloba benzemekle birlikte, ceylanlarla daha yakın akraba oldukları sanılmaktadır.
Sayga iyice şişirebildiği iri burnuyla tanınır. Burnun bu yapısı olasılıkla ciğerlere çekilen havanın ısınmasına ve nemlenmesine yarar. Erkeklerin burnu aralık ayma rastlayan üreme mevsiminde daha da irileşir. Dişiler için birbirleriyle dövüşen erkeklerin en güçlü olanları 50’yi aşkın dişiden oluşan haremler kurabilir. Yaklaşık dört ay sonra dişilerin dörtte üçü ikiz yavru doğurur. Yavrular birkaç gün boyunca çalılar ya da uzun otların arasında yatar. Bu süre içinde anneler toynaklarıyla çifteler atarak yavrularını düşmanlara karşı korusa bile, birçok yavru kurt, tilki ve kartallara yem olur.
Saygalar sürüler halinde yaşar, ilkbaharda kuzeye, sonbaharda güneye göç eder, çalılar ve çeşitli otlarla beslenirler. Sürüler yılın belirli zamanlarında genişler ve ender olarak 100 bin kadar hayvanı kapsayabilir. Ama saygalar kuraklığın yanı sıra, etleri ve Çin hekimliğinde kullanılan boynuzları için avlanmaları sonucu iyice azalmıştı. 1930’da toplam sayılarının 1.000 dolayında olduğu sanılmaktaydı. Bunun üzerine doğal olarak yaşadıkları ülkelerde koruma altına alınarak yeniden çoğalmaları sağlanmıştır. Günümüzde saygalar eti ve postu için denetimli olarak avlanabilmektedir.
