Ebussuut Efendi
Ebussuut Efendi, Türk din bilgini ve şairi (İskilip 1490-İstanbul 1573). Türkistan'dan Iskilip'e göçmüş bir ailenin oğlu olan Ebussuut Efendi, babasından, Müeyyetzade Abdurrahman'dan ve Mevlana Karamani'den ders aldı. Bayezit ll'nin dikkatini çekip, ulufe bağlanarak, İnegöl İshakpaşa medresesi müdderrisliğine getirildi. Sonra İstanbul'da Davutpaşa (1520-1522), Mahmutpaşa (1522-1525), Gebze'de Çoban Mustafapaşa (1525-1526) medreselerinde, Bursa Suttaniyesi'nde (1526-1528), Sahn-ı Seman da (1528) müderrislik, Bursa ve İstanbul kadılığı (1533), Rumeli kazaskerliği (1537) yaptı. Şeyhülislâmlığa atanarak( 1545),ölünceye kadar bu görevde kaldı.
Selim I, Kanuni Sultan Süleyman ve Selim II dönemlerinde gözden düşmeden görev yapmayı başaran Ebussuut Efendi, birçok önemli bilim adamı ve şair (şair Baki, Âşık Çelebi, Hoca Saadettin, Bostanzade Mehmet, Kınalızade Hasan, Hace-i Sultani Ataullah) yetiştirmiş, devlet yönetiminde aşırı akımlardan uzak durup, gelenek ve görenekleri dinin kurallarıyla bağdaştırmayı başarmış, Osmanlı öğretim sistemini düzenlemiş, şiirlerini Arapça, halka yönelik mektup ve cevapnamelerini Türkçe yazmıştır.
Ebussuut Efendi'nin Başlıca yapıtları: Kanuni Süleyman'a sunduğu tefsiri İrşad ül-Akl is-Selim (Sağduyunun Rehberliği), yalın Türkçe ile yazdığı en önemli yapıtı Duaname, Hidaye'ye iki ek, Telvih ve Menar'a açıklamalar.