Elik
Elik keçiye çok benzeyen ve yakın akrabası olan çifttoynaklı bir hayvandır. Bu yüzden çoğu zaman “kır keçi” diye adlandırılır; yalnız keçininki gibi sakalı yoktur. Bir zamanlar Avrupa’nın düzlüklerinde yaşayan elikler (Rupicapra rupicapra) bugün kendileri için daha güvenli olan dağlık bölgelere çekilmişlerdir. Alp Dağları’nda, Kafkasya’da, Türkiye’nin kuzey bölgelerinde yaşar ve yaz aylarında kar örtüsünün hiç kalkmadığı doruklara çıkarlar.
Keçi, koyun, sığır, ceylan ve antiloplarla birlikte Bovidae familyası içinde sınıflandırılan elik, bütün bu hayvanlar gibi geviş getiren otçul memelilerdendir. Kahverengi-boz tonlarındaki postunun rengi mevsime göre değişir; ama öbür memelilerin tersine yazın iyice açılır, kışın kara denecek kadar koyulaşır. Alpler’de ara sıra rastlanan ve öldürüldüğünde uğursuzluk getirdiğine inanılan bembeyaz tüylü örnekleri de vardır. Eliklerin oldukça düzgün ve kaygan yüzeyli kara boynuzları yukarıya doğru dümdüz çıktıktan sonra geriye kıvırılır. Dişilerin boynuzları erkeklerinkinden daha küçük, eğikliği de daha azdır.
Yılın büyük bölümünde dişiler yavrularıyla birlikte küçük sürüler oluşturarak yaşlı bir dişinin önderliğinde dolaşırlar. Tekeler (erişkin erkekler) ise yüksek dağ yamaçlarında tek başlarına gezinirler. Yalnız sonbahardaki çiftleşme döneminde sürülerle buluşmak için aşağılara iner ve genç erkekleri sürüden uzaklaştırarak kıyasıya dövüşürler.
Görme ve koku alma duyuları çok gelişmiş olan elikler tehlikelere karşı her an tetiktedir. İçlerinden biri tehlike sezdiği anda keskin bir ıslık sesi çıkararak bütün sürüyü harekete geçirir. Antilopların çoğundan daha hızlı koşabilen elikler 5 metre genişliğindeki dar vadileri bir sıçrayışta aşabilir, dimdik uçurumlardan tırmanabilir ya da inebilirler.
Eliğin eti oldukça lezzetlidir; derisinden de yıkanabilen, ince ve yumuşak, giysilik güderi yapılır. Ama günümüzde satılan giysilik güdenlerin çoğu gerçek elik derisi değil, yağla sepilenmiş koyun derisidir.
