Fransız Devrimi Savaşları
Fransız Devrimi Savaşları, Fransa ile öbür Avrupa devletleri arasında 1792'den 1802'ye kadar süren ve Fransız Devrimi'ni izleyen çarpışmaların ilk aşamasına verilen genel ad. 1803'ten 1815'e kadar süren daha sonraki aşamasına Napolyon Savaşları adı verilen Fransız Devrimi Savaşları, Antil denizinden Hint Okya-nusu'na kadar yayılan bir alanda yapılmış olmasına karşın, başlıca çarpışmalar günümüzdeki Benelüks Ülkeleri topraklarında, Ren bölgesinde ve Lombardia'da olmuştur.
1789-1792 arasında Fransa ile komşuları (özellikle Avusturya) arasındaki geleneksel düşmanlıklar, ideoloji farklılıkları yüzünden büyük ölçüde alevlendi. Her yeni anlaşmazlık konusu, Fransızlar tarafından, yeni kurdukları demokrasiye karşı bir komplo olarak algılandı. AvusturyalIların, Fransa'dan kaçarak Koblenz'de toplanan silahlı Fransız soylularını desteklemesine duyulan abartılmış korku, Fransa'nın Nisan 1792'de Avusturya ve Prusya'ya savaş ilan etmesine yol açtı.
Savaşın başlangıcında Fransız orduları art arda yenilgiye uğradılar. Prusya orduları sınırı geçerek, hızla Paris'e ilerledi. Ama 20 Eylül 1792'de Fransız birliklerinin son bir çabayla Prusya ordusunu Valmy'de durdurması ve Prusya'nın savaştan çekilmesi üstüne, Fransızlar 6 Kasım 1792'de AvusturyalIları Jemappes'ta yenilgiye uğratarak, Felemenk'in Avusturya egemenliğindeki bölümünü (Belçika) istila ettiler. Bunun üstüne İngiltere, Hollanda, Sardinya ve İspanya, aralarında Fransa'ya karşı bir ittifak kurdular. 1793'te Hollanda'yı istilaya girişen Fransızlar, 18 Mart'ta Neerwinden'de püskürtülünce, bu Birinci Koalisyon, her cepheden Fransa'ya saldırdı. Ne var ki Fransa, ülkedeki iç savaşın terör yöntemleriyle bastırılmasından sonra, ilk ulusal düzenli orduyu topladı ve 1794'te bu kuvvetler her cephede başarılı oldular. 26 Haziran 1794 Fleurus savaşından sonra, günümüzdeki Hollanda, Belçika ve Lüksemburg toprakları ele geçirildi. 1795'te Prusya yansızlığını ilan ederken, Hollanda ve İspanya, kendilerini gerçekte Fransa'nın uydusu yapan antlaşmaları kabullenmek zorunda kaldılar. Avusturya da, Napoleon Bonaparte'ın (daha sonra Napolyon I) parlak İtalya seferinden (1796-1797) sonra, Ekim 1797'de Campo-Formio'da barış imzalamak zorunda kaldı.
Fransa karşıtı bütün ittifakların mali destekçisi İngiltere, artık yalnızlığa itilmiş ve istilaya açık kalmıştı. Ancak, Fransız donanması, 1794'te İngiliz donanması karşısında uğradığı yenilgiyle büyük ölçüde zayıflamıştı.
1797'de İngiliz donanması İspanyol filosunu St. Vincent burnu açıklarında (14 Şubat), Hollanda filosunu da Camperdown'da (11 Ekim) yenerek, denizden gelebilecek her türlü tehdide son vermeyi başardı. 1798’de
Direktuvar yönetimi, Bonaparte'ın Mısır'ı istila planını onayladı. Ancak, Bonaparte'ın Mısır'daki ilk başarılarını, Nil Çarpışması'nda (7 Ağustos 1796) Fransız filosunun Horatio Nelson komutasındaki İngiliz filosu tarafından büyük ölçüde yok edilmesi ve Akkâ kuşatmasının Cezzar Ahmet Paşa komutasındaki Türk birliklerinin başarıyla direnmesi karşısında sonuçsuz kalması izledi. Bonaparte'ın yokluğunda, İngiltere, İki-Sicilya Krallığı, Avusturya, Rusya ve Osmanlı İmparatorluğu'ndan oluşan İkinci Koalisyon kurulmuştu. Ama 1799'da Aleksandr Suvorov komutasında Lombardia'yı ezip geçen Rus orduları, Zürich'de durdurulup (25 Eylül), kış ortasında Alpler'i aşarak geri çekilmek zorunda bırakıldı. Desteksiz kalan Avusturyalıların Ren bölgesini boşaltmaları üstüne, Hollanda'ya düzenlenen İngiliz-Rus çıkartması, geri çekilmek zorunda kaldı. Mısır'dan dönerek Birinci konsüllüğe getirilmiş olan Bonarate AvusturyalIları Marengo'da ağır bir yenilgiye uğrattı (14 Haziran 1800). Jean Victor Moreau'ya Hohenlinden'de ikinci kez yenilen (3 Aralık 1800) Avusturyalılar, 9 Şubat 1801'de Luneville'de barış imzalamak zorunda kaldılar. İkinci kez yalnızlığa itilen İngiltere, Kopenhag'da Danimarka filosunu topa tutarak (2 Nisan 1801) yeni bir deniz ittifakını bozmasına ve Bonaparte'ın Mısır'da kalmış birliklerini İskenderiye'de yok etmesine (Ağustos 1801) karşın, 1802'de, Amiens Antlaşması'nı imzalamak zorunda kaldı.