Güney ve Güneydoğu cepheleri
Güney ve Güneydoğu cepheleri, Birinci Dünya Savaşı'nda Osmanlı İmparatorluğu'nun güney ve güneydoğu sınırlarında (Suriye-Filistin ve Irak) İngilizlere karşı açtığı 2 cepheye verilen ortak ad. Cemal Paşa'nın Süveyş harekâtıyla Suriye ve Filistin'de gelişen Türk saldırısı başarısızlıkla sonuçlanınca, Türk ordusu 15 Şubat 1915'te Birüssebi ve Gazze bölgesinde toplandı. Irak'taysa, Türk kuvvetleri, 22 Kasım 1915'te, ilerleyen İngilizleri durdurup, Kutülamare'de General Townshend komutasındaki İngiliz kuvvetlerini kuşatarak, 29 Nisan 1916'da teslim aldılar. Ama bu cephede savaşın başarıyla yürütülmesine karşın, Kafkas cephesindeki olumsuz durumun etkisi, Arap ayaklanmaları ve Alman komutanlar ile Türk komutanlar arasında başgösteren görüş ayrılıkları nedeniyle, Türk kuvvetleri savaş güçlerini yitirmeye başladılar: 11 Mart 1917'de Bağdat İngilizlerin eline geçti; Hicaz ayaklanmasında Mekke düştü; Medine'deki Türk kuvvetleri teslim olmak zorunda kaldılar. Yıldırım Orduları Grubu'nun da 20 Eylül 1918'de İngilizlerin baskınına uğrayarak geri çekilmeye başlamasından sonra, Şam 1 Ekim'de İngilizlerin eline geçti ye ordu komutanı Liman von Sanders, komutayı Mustafa Kemal Paşa'ya bırakarak Adana'ya çekildi. Mustafa Kemal Paşa, İskenderun-Tellürrifat hattında İngilizleri durdurmayı başardı. Güney ve Güneydoğu cephelerindeki çarpışmalar, Mondros Ateşkesi'yle (30 Ekim 1918) sona erdi.