Nurullah Ataç
Nurullah Ataç, Türk eleştirmeni ve çevirmeni (İstanbul 1898-Ankara 1957). Ata Bey'in oğlu olan Nurullah Ataç, Galatasaray'daki öğrenimini yarım bırakarak İsviçre'ye gidip, Mütareke'de Türkiye'ye döndü (1919). Darülfünun'da edebiyat derslerini izleyip, sınavla Fransızca öğretmeni olarak (1921), İstanbul, Sivas, Adana liselerinde edebiyat ve Fransızca öğretmenliği (1921 -1925) yaptı, Ankara'da Ticaret Bakanlığı'nda mütercim ve Heyet-i Tahririye müdürü olarak görev aldı (1925-1926); yeniden Milli Eğitim Bakanlığı'na geçip, Talim Terbiye'de, Ankara (1928-1930; 1939-1945) ve İstanbul'da (1930-1939) Fransızca öğretmenliği yaptı; bir ara Basın- Yayın Genel Müdürlüğü yayın şefliğinde bulundu. Cumhurbaşkanlığı mütercimliğinden emekliye ayrıldı. Ayrıca ölümüne kadarTürk Dil Kurumu Yayın Kolu başkanlığını yürüttü.
Nurullah Ataç'ın Hayatı
Dergâh'ta çıkan (1921) şiir, mensur şiir ve eleştirileriyle edebiyata giren Nurullah Ataç, Akşam gazetesinde tiyatro eleştirileri ve kitap tanıtma yazıları yazmış (1922-1925), 1927'den sonraysa çeşitli dergi ve gazetelerde deneme-eleştiri türündeki yazılarını sürdürmüş, çeviriler yapmıştır.
Sistemli bir eleştiri anlayışına bağlı kalmaksızın, daha çok bir deneme yazarı, bir okuyucu olarak yanaştığı edebiyat ürünlerini öznel yargılarla değerlendiren Nurullah Ataç, çağdaş Türk şiirini benimsemesi ve özellikle genç sanatçıları tanıtması, Batılı düşünceyi savunması, yerleşmiş değerlerle, kalıplaşmış düşüncelerle savaşarak bir tartışma ortamı yaratması, süsten ve gösterişten uzak, gücünü konuşma dilinin akıcılığından alan yalın bir anlatım geliştirmesi, Türk edebiyat dilinin özleşmesi yolunda yılmadan direnmesi gibi çabalarıyla, cumhuriyet sonrası Türk edebiyatının başlıca yazarlarındandır.
Nurullah Ataç'ın Başlıca yapıtları: Günlerin Getirdiği (1946), Karalama Defteri (1952), Sözden Söze (1952), Ararken (1954), Diyelim(1954), SözArasındai 1957), Okuruma Mektuplar(1958), Prospero ile Caliban (1961), Söyleşiler (1964), Günce (I. cilt, 1953-1955; II. cilt, 1956-1957; 1972).
