Paul CEZANNE
(1839-1906). Çağdaş resmin en büyük ustalarından biri olan Paul Cezanne, Aix-en-Provence’da, zengin bir bankerin oğlu olarak doğdu. 1858’de, banker olmasını isteyen babasının baskısıyla Hukuk Fakültesi’ne girdi. Ama iki yıl sonra annesinin desteğiyle, resim öğrenimi görmek üzere Paris’e gitti. Orada Delacroix, Rubens ve Tintoretto gibi ustaların yapıtlarını inceledi. Sanatçının o dönemde yaptığı resimlere egemen olan koyu renkler ve güçlü fırça darbeleri klasik geleneğin etkilerini yansıtıyordu. Başlangıçta Cezanne’ın alışılmamış üslubunu anlamakta güçlük çeken izleyiciler ve sanat eleştirmenleri onun resimleriyle alay ettiler. Ama o, uğradığı ağır eleştiri ve suçlamalara karşın, resimlerini bildiği gibi yapmayı sürdürdü.
Cezanne 1872’de İzlenimci Akım ’ın öncülerinden Camille Pissarro ile tanıştı. Pissarro, Cezanne’a doğaya daha yakından bakmayı, ışığın ve rengin inceliklerini öğretti. O dönemde doğayı ve nesneleri izlenimci bir anlaşıyla tuvale geçiren Cezanne Avrupa resim sanatını önemli ölçüde etkileyecek olan yapıtlar verdi. Resimlerindeki yalınlık, kullandığı renklerin yoğunluğu ve kompozisyona verdiği önem resmini yaptığı nesnelerin temelini oluşturan yapıyı öne çıkardı. Tarlalar, yollar, köy evleri gibi manzara öğelerini kendine özgü bir üslupla, fotoğraf kopyacılığına kaçmadan, kendisinde uyanan duyguları yansıtacak biçimde yapmanın yollarını aradı. Cezanne özgün üslubunu yaşamının sonuna kadar yaptığı tüm resimlerinde korudu.
1878’de yaşamının geri kalan bölümünü geçirdiği Aix-en-Provence’a dönen sanatçı belirli aralıklarla Paris’e gitmeyi sürdürdü. Cezanne o dönemde perspektifi, yani resimlerindeki görsel derinliği yalnız renkle vermeye başladı. Portre, natürm ort (ölüdoğa) ve peyzajlarını (manzara resmi) canlı bir renk uyumu ve yalın bir gerçekçilikle betimledi. 1895’te ilk kişisel sergisini açtığında, resimleri genç sanatçılar ile bazı sanatseverlerin dışında halkın ilgisini çekmedi. Ama Cezanne yapıtlarıyla 20. yüzyılın birçok sanatçısını etkiledi. Kompozisyondaki ustalığı ve kullandığı renklerin yoğunluğu resimde anıtsal görüntüler yaratmasını sağladı. Yaşamının sonuna doğru yapıtları aranmaya ve ilgi toplamaya başladı. 1906 sonbaharında kırlarda çalışırken soğuk aldı, hastalanarak birkaç gün içinde öldü. Bir yıl sonra Paris’te açılan sergisi büyük ilgi gördü.
Yıkananlar (Philadelphia Sanat Müzesi), Kendi Portresi (Ulusal Galeri, Londra), Sepetli Ölüdoğa (Musee d ’Orsay Paris), İskambil Oynayanlar (Louvre Müzesi, Paris), Kırmızı Yelekli Delikanlı (Mellon Koleksiyonu, ABD) sanatçının en önemli yapıtlarıdır.
