Kafur
Kafur, kendine özgü keskin kokusu ve acı tadıyla kolayca tanınabilen, kristal yapısında beyaz bir katıdır. Doğada birçok bitkinin, özellikle Japonya ve Tayvan’ da yetişen kâfurağacının (Cinnamomum camphora) yapısında bulunur. Doğal kâfur elde etmek için bu ağacın yaprakları, gövde kabuğu ve odunu ince yonga haline getirildikten sonra içinden buhar geçirilir. Bitkinin dokularındaki kâfur yağı sıcak buharın etkisiyle ısınarak buharlaşır; bu buharlar bir kapta toplanıp yoğunlaştırıldığında da kâfur kristallerine dönüşür. Ama günümüzde, çam reçinesinden özütlenen ve yağlı bir sıvı olan terebentinden bireşim (sentez) yoluyla yapay kâfur üretimi çok daha yaygındır.
Kâfur çok eskiçağlardan beri tıpta çeşitli amaçlarla kullanılagelmiştir. Örneğin baygınlık geçirenlere sinir sistemini uyarıcı bir madde olan kâfur yağı koklatılır. Bu yağ göğse sürüldüğünde bronşite iyi gelir; deriye sürüldüğünde de romatizma ağrılarına, kaşıntıya ve çeşitli deri hastalıklarına karşı etkilidir. Ayrıca, keskin kokusu böcekleri uzaklaştırdığı için sinek kovucu losyonların ve güvelere karşı kullanılan ilaçların bileşiminde de kâfur vardır. 1865’te İngiliz kimyacı Alexander Parkes, gevrek ve kırılgan maddelerin kâfurla yumuşatılıp plastikleştirilebileceğini bulmuştu. Gerçekten de bugün bu madde daha çok sanayide selüloz türevlerini plastikleştirmek için kullanılır.
