Klavikord
Klavikord genellikle dikdörtgen biçiminde, metal telleri ve ses sayısı kadar tuşu olan klavyeli bir çalgıdır. Piyanonun atası sayılan klavikord, en güzel sesli çalgılardan biridir.
Kasanın sağındaki akort çivilerinden başlayan teller, bir köprü (eşik) üzerinden geçerek soldaki kavrama pimlerine bağlanır. Sağda tiz sesler, solda ise bas sesler bulunur. Her tuşun kendi telinin tam altında bir pirinç çubuk vardır. Tuşa basıldığında tele vuran pirinç çubuk, teli titreştirerek ses çıkmasını sağlar. Telin pirinç çubukla köprü arasında kalan sağdaki bölümü titreşirken, soldaki bölümün sesi, tele bastırılan keçeler yardımıyla susturulur. Bu bakımdan klavikordun sesi piyano kadar güçlü değildir. Piyanoda ise tuşlar pirinç çubuk yerine küçük çekiçlere bağlıdır. Tuşa basıldığında tele vuran çekiç, telin tümünü titreştirerek daha güçlü bir ses çıkmasını sağlar. Klavikordun tuşları tellere doğrudan bağlı olduğundan son derece duyarlı ve çalınması ustalık gerektiren bir çalgıdır. Ses genişliği 3,5-5 oktav arasındadır. Bu özelliğinden dolayı 17. ve 18. yüzyılın ünlü müzikçileri arasında en çok tutulan çalgılardan biri olmuştur.
Klavikord daha 14. yüzyılda bilinmekle birlikte 18. yüzyılda özellikle Almanya’da yaygınlaştı. Klavikordu öteki çalgılara yeğleyen Johann Sebastian Bach ve Mozart gibi büyük besteciler, yazdıkları eşsiz güzellikteki müzik parçalarıyla klavikordun solo müzik çalgısı olarak önem kazanmasını sağladılar. Bach’ın oğlu Cari Philipp Emanuel Bach klavyeli çalgıları çalma sanatı üzerine yazdığı kitapta klavikorda da yer verdi. Beethoven, klavikordu temiz sesi, duygulu ses tonları ve anlatım gücü açısından klavyeli çalgıların en güçlüsü sayardı.
