Obua Ailesi
Obua, ortaçağda Avrupa’da kullanılan shawm adlı boğuk sesli bir tür zurnadan geliştirilmiş, konik borulu, çift kamışlı, üflemeli bir çalgıdır. İlk olarak 17. yüzyıl sonlarında Fransa’da kullanılmıştır. Obua adı, Fransızca’da “yüksek” anlamına gelen haut ve “tahta”, “ağaç” anlamına gelen bois sözcüklerinden türetilmiştir. Üzerinde değişik notalara ayarlanmış bir anahtar düzeneği bulunan gövde, uç bölümde dar bir kalakla son bulur. Modern obuanın 10 anahtarı vardır. Obuanın klarnet ve flütten daha keskin olan sesi iki oktav genişliğindedir. Oldukça geniş bir solo repertuarı vardır. Çaykovski’nin Kuğu Gölü balesinin ikinci perdesindeki soloda olduğu gibi hüzünlü ve romantik ya da yerine göre tam tersi, canlı ve şen bir etki yaratabilir.
Obua genellikle gül ağacından yapılır. Ses, konik borunun dar ucundaki iki kamış parçanın üflenmesiyle elde edilir. Bu kamışlar bambuyu andıran Arundo donax bitkisinden yapılır. Birkaç değişik obua çeşidi vardır. Bunlardan korangle’nin (cor arıglais) sesi zengin ve ağır tonludur. Johann Sebastian Bach’ın yapıtlarında çok sık yer verdiği obua d’amore ise yumuşak tonludur. Antonin Dvorâk’ın Yenidünya’dan olarak bilinen Dokuzuncu Senfoni'sinde korangle kullanılmıştır. Kimi zaman da derin sesli bas obua kullanılır. Buna heckelphone denir ve ilk olarak Richard Strauss’un Salome operasında yer almıştır.
Yaklaşık 2,5 metrelik kıvrılmış bir borudan oluşan fagot ve kontrfagot, bas obua türleridir. Canlı ve neşeli ritimler soprano obua, ağır ve dramatik besteler bas obua ile seslendirilir. İgor Stravinski’nin Bahar Ayini balesinin girişinde kısa bir fagot solosu yer alır. İlk kez 17. yüzyılda kullanılmaya başlayan kontrfagot, obua ailesinin kontrbası sayılır ve sesi normal fagottan bir oktav daha peştir.
