Madrigal
Madrigal, insan sesi için yazılmış, çalgısız söylenen dindışı konulu bir oda müziği türüdür. Madrigal ilk kez 14. yüzyılda İtalya'da, aile toplantılarında birlikte şarkı söyleme geleneğinden doğdu.
15. yüzyılda unutulur gibi olduysa da 16. yüzyılda yeniden canlandı. Zamanla Almanya’da, İngiltere’de ve Felemenk ülkelerinde yaygınlaşarak evlerde iki ya da üç sesli olarak sık sık söylenmeye başlandı. Madrigallerin gelişip yaygınlaşmasını sağlayan besteciler, İtalya’da Costanza Festa, Adriaan Willaert, İngiltere’de William Byrd ve Thomas Weelkes’dir. 1588’de İngiliz Nicholas Yonge İtalyan madrigallerini Musica Transalpina (“Alpötesinin Müziği”) adıyla İngilizce olarak yayımladı. Dönemin ünlü bestecileri yazdıkları parçalarla o yıllarda çok tutulan bu müzik türünün gelişmesine katkıda bulundular.
Madrigaller daha çok doğayı, aşkı ve ölümü konu alırdı. 16. yüzyıl madrigalleri edebiyat değeri olan şiirlerden oluşuyordu. Besteciler o dönemde Francesco Petrarca ve Giovanni Boccaccio’nun şiirlerini bestelediler. İtalyan besteci Andrea Gabrieli, madrigallerin çoksesli korolarla söylendiği Venedik üslubunu yarattı.
Madrigaller 17. yüzyıl başlarında İtalya’da son parlak dönemini yaşadı. İtalyan besteci Claudio Monteverdi’nin renkli ve canlı madrigallerden oluşan sekiz madrigal derlemesi
vardır. Bestecinin sololara ağırlık verdiği madrigallerinden en tanınmış olanı II combattimento di Tancredie Clorinda’dır (“Tancredi ile Clorinda’nın Savaşı”).