Porsuk
Çok iyi birer kazıcı olarak tanınan porsuklar sansara akraba sekiz türden oluşan memeli hayvanlardır. Postu kalın ve kaba, pençeleri güçlü olan bu hayvanların görme duyuları yetersiz kalırken koku alma duyuları gelişmiştir. Hem hayvansal, hem de bitkisel besinleri yiyebilirler. Bayağı porsuk ya da Avrasya porsuğu (Meles meles) siyah beyaz şeritli başıyla öbür türlerden ayırt edilir. Postunun boz görünen üst bölümündeki her kılın gerçekte dibi beyaz, ortası siyah, ucu gene beyazdır. Genellikle ormanlık ya da ağaçlık bölgelerde, kazılması kolay çıplak yamaçlarda açtıkları oyuklarda toplu halde yaşarlar. Geceleri dolaşmayı yeğlediklerinden ortalıkta pek görülmezler. Bir zamanlar İngiltere’de 1850’lerde yasaklanana kadar, bu hayvanlar fıçılara konarak eğlence olsun diye köpeklerle dövüştürülürdü. Ayrıca uzun kıllarından tıraş fırçası yapıldığından çok sayıda porsuk avlanmıştır. Bayağı porsuk Türkiye’de geniş düzlükler dışında hemen her yörede yaşamaktadır.
Daha küçük yapılı olan Amerika porsuğu (Taxidea taxus) Kuzey Amerika’nın batısında, Kanada’nın güneyinden Meksika’ya kadar uzanan bölgede görülür ve bayağı porsuğa oranla daha çok etle beslenir.
Bal porsuğu (Mellivora capensis) Afrika’da ve Asya’nın güneyindeki ormanlık bölgelerde yaşar. Gövdesinin üst bölümleri beyazımsı, alt bölümleri ve bacakları siyahtır. Bal porsuğu kazdığı tünellerde yaşar, geceleri dolaşmaya çıkarak küçük hayvanlar, meyveler ve balla beslenir. Büyük balkılavuzu denen bir kuşun sesini izleyerek arıların balla dolu yuvalarını bulur.
Güneydoğu Asya’nın çayır ve ormanlarında yaşayan ağaç porsukları (Melogale cinsi), Malaya porsuğu (Mydaus javanerısis) ve Filipin porsuğu (Suillotaxus marchei) öbür porsuk türleri arasında yer alır. Bu porsukların koku bezleri çok keskin bir koku salgılar.
