Sakallıkuş
Sakallıkuşlar adlarını kalın ve keskin gagalarının dibindeki kıllardan alırlar. Dönenceler arasındaki bölgelere dağılmış 75 dolayında türü bulunan bu kuşların çoğu ormanlardaki ağaçların tepelerinde yaşar. Çeşitli meyveler ve tohumlar başlıca besin kaynaklarıdır. Orta Amerika’da yaşayan çatal gagalı sakallıkuş (Semnornis frantzii) kuşlar arasında alışılmadık bir davranış göstererek çiçekleri yer. Gene aynı bölgede yaşayan kızıl başlı sakallıkuş (Eubucco bourcierii) ise temel besini olan böcekleri yere düşmüş yaprakların arasında arar.
Sakallıkuşlar yüksek perdeden ve sürekli ötüşleriyle ünlüdür. Bazen ötüşleri bitmek tükenmek bilmez ve biri susunca öbürü başlar. Bu özellikleri yerel adlarına yansımıştır. Örneğin kızıl gerdanlı sakallıkuş (Megalaima haemacephala) ancak çekiçle bakır döverken çıkabilecek tekdüze bir sese sahip olduğundan Malaya bakırcı kuşu adıyla da tanınır.
Sakallıkuşlar seslerinden başka göz alıcı renkleriyle de dikkat çeker. Afrika türleri kırmızı, mavi, sarı ya da siyah tüylü, büyük ölçüde yeşil olan Asya türlerinin başı parlak kırmızı, mavi ya da sarı lekelerle bezelidir.
Sakallıkuşlar ağaçkakanlarla akrabadır. Ağaçlara tırmanırken sert ve kısa kuyruk teleklerini onlar gibi gövdelerini desteklemek için kullanırlar. Erkek ve dişi yardımlaşarak genellikle ağaçlarda bir yuva kovuğu açar. Gagaları ağaçkakanlarınki kadar güçlü olmadığından çürümekte olan yumuşak odunları yeğlerler. Yıllarca kullanabildikleri yuvanın bazen birkaç giriş deliği bulunur. Dişi yuvaya 2-5 tane, bembeyaz yumurta bırakır. Yavruların temel besini yüksek protein kaynağı olan böceklerdir. Palazlanan yavrular kendi başlarının çaresine bakmakla birlikte geceleri yuvaya geri dönerler. Yumurtadan çıkışlarının altıncı haftasında yavrular kendi başlarına yaşamaya başlarlar.
