Barbizon okulu
Barbizon okulu, 1830-1880 arasında Barbizon'da ve Fontainbleau ormanında çalışan Fransız manzara ressamlarını belirten terim. Barbizon okulu ressamlarının başlıcaları arasında Théodore Rousseau, Charles François Daubigny, Narcisse Virgile Diaz de la Pena, Constant Troyon, Jules Dupré, Achille Etna Michallon ve Georges Michel sayılabilir. Aslında Dupre (Oise vadisine yerleşmişti) ve Daubigny (Anvers'te yaşıyordu) Barbizon'da çok az bulunmuşlardır; ama üslupları bakımından, bu okulun üyesi sayılmışlardır.
Barbizon okulunun üyeleri, öncelikle manzara ressamlarıdır. Genellikle daha ılımlı tonlarla ve çoğu kez alaca karanlıkta resim yaptıkları için, yapıtları Nicolas Poussin, vb. ressamların klasik, konusu mitolojiden alınma yapıtlarından ve Eugene Delacroix gibi romantik ressamların parlak, pitoresk manzaralarından farklıdır.
Barbizon ressamları açık havada çalışmışlar, ama kendilerini izleyen ve belirli ölçüde etkiledikleri izlenimcilerden farklı olarak, açık havada başladıkları tasakları çoğunlukla atölyede tamamlamışlardır. Yalnızca Daubigny, renk ve atmosfer ayrıntılarını daha iyi yakalayabilmek için,tablolarını açık havada tamamlamıştır.
Barbizon okulunun kökleri,Meindert Hobbema ve Jacob van Ruisdael gibi XVII. yy. HollandalI ressamlarına dayanır. İngiliz peyzaj ressamları Richard Parkes Bonington ve Jonn Constable'dan da etkilenmişlerdir.
Okulun üyelerinin her birinin belirgin bir üslubu ve yeğlediği konular vardır: Rousseau'nın kasvetli manzaralarına çoğunlukla karanlık meşe topluluklar egemendir: Diaz, kalın katlarla boyanmış, ışınlar saçan ormanlarında sık sık çingenelere, orman perilerine yer vermiştir; Troyon'un kış manzaralarına, çoğunlukla otlayan koyunlar ve sığırlar serpiştirilmiştir; genellikle üstü tenteyle örtülü bir sandalda çalışmış olan Daubigny, ışık dolu ırmak resimleri yapmıştır. Camille Corot ve Jean François Millet de, zaman zaman Barbizon'da resim yapmış oldukları için bazı sanat tarihçileri tarafından Barbizon okulu üyesi sayılmaktadırlar.
Barbizon okulu ressamları, dönemin etkili eleştirmenlerinden Théophile Thoré tarafından desteklenmiş olmalarına karşın, bitmemiş izlenimi uyandıran, taslağı andıran tablolarından ötürü uzun süre eleştirilmişler, 1855'teki Paris Dünya Sergisi'nden sonra üne kavuşabilmelerdir.