Çiklet
Çiklet, çiklet özü, şeker, glikoz ve baharat katılarak yapılır. Çiklet özü çikletin uzun süre çiğnenebilmesini sağlar. Balonlu çikletin, kopmadan esnemesi için, daha fazla çiklet özü kullanılır.
Çiklet üreten her şirketin kendine özgü, gizli tuttuğu bir çiklet formülü vardır. Bu formüllerde çiklet hammaddesi, yapay sakızlar, balmumu ve reçine kullanılabilir. Çiklet özü fabrikada hazırlanır. Kullanılan maddeler buharlı kazanlarda eritilir ve mikroplardan arındırılır. Bir santrifüj makinesinden geçirilerek yüksek hızda döndürülür; böylece, ham çiklette bulunan ağaç kabuğu parçaları ve kırıntılar ayrılır.
Arındırılmış ve eritilmiş çiklet özü şeker, glikoz ve baharatla karıştırılır. Genel karışım yüzde 20 çiklet özü, yüzde 63 şeker, yüzde 16 glikoz ve yüzde 1 kadar da koku verici baharattan oluşur. Koku ve tat için en çok nane, karanfil ve tarçın kullanılır. Bu karışım henüz ılıkken iki merdane arasından geçirilerek uzun, ince şeritler elde edilir.Karışımın merdanelere yapışmaması için her iki yanma pudraşekeri sürülür. Son aşamada, otomatik kesicilerle uygun uzunlukta kesilen çiklet parçaları bir makinede teker teker ambalajlanır ve sonra paketlenir.
Bugün kullanılan çiklet özlerinin çoğu yapaydır, bir bölümü ise ağaçlardan elde edilir. Çiklet hammaddesi olarak kullanılan çikle Meksika ve Guatemala’daki yağmur ormanlarında yetişen yabanıl sapodilla ağacından elde edilir. Çikle toplayıcıları bu ağacın gövdesini çarpı biçiminde yararlar. Bu yarıktan sızan süt gibi beyaz sıvı bir kaba toplanır, kaynatılır ve çiklet fabrikasına gönderilmek üzere yaklaşık 10 litrelik tenekelere doldurulur.
Orta Amerika halkı çikleyi ağaçtan olduğu gibi alıp çiğnerdi. ABD’nin kuzeybatısına yerleşen ilk İngiliz göçmenleri Yerliler’den ladin sakızı çiğnemeyi öğrendiler. Bu 1800’lerin başında ABD’de satışa çıkarılan ilk çiklet oldu. Çikle ise, ilk kez 1860’larda kauçuk yerine kullanılmak üzere dışardan alındı. 1890’larda çiklet üretiminde kullanılmaya başlanmasıyla çağdaş çiklet sanayisi doğdu.
