Kervançulluğu
Kervançullukları (Numenius cinsi), çulluk ve su çulluğunu andırmakla birlikte daha iri yapılı, uzun boyunlu ve eğri gagalı olan sekiz kuş türünden oluşur. İnce ve ucu kıvrık gagaları bazılarında 20 santimetreye ulaşabilir. Kuzey yarıkürenin ılık ve soğuk bölgelerinde genellikle denizden uzak iç kesimlerde ürerler. Yere yaptıkları ot döşeli yuvalarına dişi koyu kahverengi benekli, genellikle dört tane yumurta bırakır. Yumurtadan çıkan hav tüyleriyle kaplı yavrular birkaç saat içinde yuvadan ayrılır. Kış yaklaşırken güneye doğru uzun göç yollarını izleyen bu kuşlar, göç sırasında sık sık yüksek yaylalarda konaklayarak böcek ve tohumlarla beslenir. Örneğin kıl paçalı kervançulluğu (Numenius tahitiensis) üreme mevsimini Alaska’nın karlı düzlüklerinde geçirdikten sonra 10.000 kilometreye yakın bir yol aşıp Tahiti’ de ya da Büyük Okyanus’un güneyindeki öteki adalarda kışlar. Kervançullukları üreme mevsimi dışında su kıyılarında çamurları karıştırıp solucanları, yengeç, karides gibi kabukluları avlar.
Bayağı ya da Avrasya kervançulluğunun (Numenius arquata) yükselip alçalarak uzayıp giden, ilginç bir ötüşü vardır. Kirli beyaz renkli kuyruksokumu dışında gövdesi kahverengi üzerine daha koyu renk nakışlıdır. Gagasıyla birlikte 60 santimetreyi bulan uzunluğuyla Avrupa’daki kıyı kuşlarının en irisidir. Türkiye’de göç sırasında ve kışın sulak alanlarda görülür.
Kuzey yarıkürede çok geniş bir alana yayılmış olan yağmur kervançulluğunun (Numenius phaeopus) bir alttürü Eskidünya’da, bir alttürü de Yenidünya’da yaşar. Eskidünya alttürü göç sırasında Türkiye’de de görülür.
Eskimo kervançulluğu (Numenius borealis) en az rastlanan ve soyu neredeyse tükenmiş olan kuşlardan biridir. Eskiden Amerika’nın Kuzey Kutbu’na yakın kesimlerinde çok sayıda üreyip kışı Güney Amerika’nın pampalarında geçiren bu kuşlar bir yere konduktan sonra hareketsiz kalışları nedeniyle ateşli silahlarla donanmış avcıların kırımından kurtulamamıştır.
