Şerbetçi Otu
Şerbetçi Otu, biracılıkta kullanılan bir tarım bitkisidir. Kendirgiller (Cannabaceae) familyasında yer alan bu çokyıllık bitkinin (Humulus lupulus) anayurdu Avrupa’dır. Uzunluğu 6 metreye ulaşan dikenli, tırmanıcı
gövdesi kaba ve sert yapraklar taşır. Yapraklan asmanınkiler gibi loplu, uzun saplı ve kenarlan dişlidir. Ayrı bitkiler üzerinde yer alan bireşeyli çiçeklerinden dişi olanlar küçük bir kozalağı andırır. Şerbetçiotu, dişi çiçeklerindeki lupulin adlı hoş kokulu bir madde için yetiştirilir. Lupulin biraya acımsı bir tat vermek için, malt özütü ve bazı alkolsüz içeceklere ise koruyucu olarak katılır; ayrıca bazı ilaçların bileşimine de girer. Dişi çiçeklerden hazırlanan çayın iştah açıcı, idrar söktürücü ve yatıştırıcı etkisi vardır.
Şerbetçi otu en iyi gelişmeyi, akaçlaması uygun, kireçli, gübreli ve derin topraklarda gösterir. İlkbahar ve yaz mevsimlerinde bol suya gereksinimi vardır; buna karşılık sonbaharda hiç sulanmamalıdır. Yazları sıcak ve
rüzgârsız geçen, toplama mevsiminde don olmayan yerler şerbetçiotu yetiştirmek için en uygun bölgelerdir.
Sonbaharda kazılarak iyice havalandırılmış tarlalara bir yıl önceki dişi şerbetçiotu bitkilerinden alınan kök parçaları 2 metre kadar aralıklarla dikilir. Kış boyunca gübreleme ve yabancı otların ayıklanması gibi çeşitli bakım işlemleri yapılır. İlkbaharın sonlarına doğru gelişmeye başlayan fidanlar sırıklara ya da tellere sardırılır. Uygun koşullar altında genç şerbetçi otu bitkilerinin günde 15 cm kadar boy atabildiği saptanmıştır.
Yaz boyunca gelişmesini tamamlayan çiçek salkımları sonbahar geldiğinde genellikle makinelerle toplanır, kurutulur ve toz haline getirilir. Şerbetçiotunun başlıca kullanım alanı biracılıktır; küspesinden ise hayvan yemi ya da gübre olarak yararlanılır.
Avrupa’da çok yaygın olan şerbetç iotu üretiminde ilk sırayı Almanya ve Çekoslovakya alır. Türkiye’de ise özellikle Karadeniz Bölgesi’nde yabanilerine rastlanan ve yöresel olarak ömerotu, mayaotu gibi adlarla da
anılan bitkinin Bilecik ve Bursa yöresinde tarımı yapılır.