Tarçın
Tarçın, tüm dünyada yaygın olarak kullanılan değerli bir baharattır. Uzakdoğu’ya özgü bazı ağaçların kabuklarından elde edilen bu baharatın başlıca iki çeşidi vardır: Seylan tarçını ve Çin tarçını. Seylan tarçını Sri Lanka (Seylan), Hindistan ve Birmanya’da kendiliğinden yetişen Cinnamomum zeylanicum’un, Çin tarçını ise Çin’de ve Doğu Hint Adalan’nda yetişen Cinnamomum cassia’nın kabuğudur. Seylan tarçını ana yurdu dışında Güney Amerika ve Batı Hint Adaları’nda da üretilmektedir.
Kışın yapraklarını dökmeyen bu ağaçların genç dal ve gövdelerinin kabukları kesilip çıkartıldıktan sonra kurutulur; ama Seylan tarçını kurutulmadan önce dıştaki mantar katmanı soyulur. Bu yüzden Çin tarçını dışı mantar katmanıyla örtülü, oluk biçiminde, öbürü ise kurudukça kıvrılmış, düzgün yüzeyli borum su parçalar halindedir. Her ikisinin de bileşiminde yüzde 0,5-2 oranında uçucu yağ bulunur.
Tarçın genellikle toz haline getirilerek kullanılan tatlımsı ve hoş lezzetli bir baharattır (Çin tarçını öbürüne göre daha keskindir). Eski çağlarda baharat ticaretinde çok önemli bir yer tutan ve yalnızca baharat olarak değil, ölülerin mumyalanmasından dinsel ayinlere kadar çeşitli amaçlarla kullanılan bu bitkisel ürünler günümüzde tat ve koku vermek için yiyeceklere ve içeceklere katılır. Ayrıca, kabuklardan çıkarılan uçucu yağ (tarçın esansı) da gıda, parfüm ve eczacılık sanayisinde koku verici olarak kullanılır.
