Şakayık
Dünyanın en eski bahçe çiçekleri arasında yer alan şakayıkların en az 2.000 yıldır Çin’de süs bitkisi olarak yetiştirildiği bilinmektedir. Düğünçiçeğigiller (Ranurıculaceae) familyasının Paeonia cinsinde yer alan bu alımlı süs bitkilerinin yabanilerine en çok Çin’de, Avrupa’da ve Anadolu’da rastlanır. Bunlar eskiden anayurtlarından alınarak dünyanın başka yerlerine de götürülmüş ve binlerce süs çeşidi geliştirilmiştir.
Ağaçsı özellikteki birkaç ayrıksı örnek dışında, şakayıklar çokyıllık otsu bitkilerdir. Dallara almaşık olarak dizilmiş parçalı yaprakları vardır. Bazı türlerde büyüklüğü 20 santimetreye varan alımlı çiçekleri yalınkat ya da gül gibi katmerli, beyaz, kırmızı ya da pembe tonlarında, bazen de sarıdır. Genellikle baharın son günlerinde ya da yaz başında açan şakayıklar hem bahçe süsü, hem de vazo .çiçeği olarak değerlidir.
Otsu şakayıkların gövdesi sonbaharda, yani her büyüme mevsiminin sonunda kuruyarak canlılığını yitirir ve gelecek yıl daha güçlü sürgünler verebilmesi için genellikle toprağa yakın bir yerden tümüyle kesilir; odunsu
olanların gövdeleri ise büyüme mevsiminin sonunda ölmeyip canlılığını korur. İşte bu nedenle, kökleri toprakaltında kalan otsu şakayıkların kışı kolaylıkla atlatabilmelerine karşılık, odunsu olanlar soğuktan daha çok etkilenirler.
İyi akaçlanmış, besince zengin toprakları ve güneşli yerleri seven şakayıklar tohumdan ya da aşılama yoluyla çoğaltılır. Ama tohumdan üretilenler birkaç yıl sonra çiçek vermeye başlar. Yetiştiği yer uygun olduğunda şakayıklar yıllarca her bahar yeniden yeşererek çiçek açmayı sürdürür.
