Hanefi Mezhebi
Hanefi mezhebi dört sünni mezhepten biridir. Kurucusu imam-ı âzam (büyük imam) olarak anılan Ebu Hanife Numan bin Sabit’tir (699-767). Hanefi mezhebinin başlıca özelliği temel dinsel kaynaklar yanında akla ve rey't (kişisel görüş) özel bir yer vermesidir. Hanefi mezhebine göre. Kuran ve güvenilir hadisler ile sahabelerin (Hz. Muhammed’i görüp dinlemiş, onunla konuşmuş kişiler) aktardığı görüş ve uygulamalarında değinilmemiş sorunların çözümünde kıyasa (bir olayla ilgili yargıyı benzer bir başka olaya uygulama), kıyas da yetersiz kalıyorsa bütün bu kaynakları özümseyerek rey'e başvurmak gerekir. Hanefi mezhebi örfü (gelenekselleşmiş kurallar) de önemli bir hukuk kaynağı sayar.
Ebu Hanife’nin görüşlerini ve yargılarını öğrencilerinden Ebu Yusuf ve Şeybani toplayarak sistemleştirmişlerdir. Hanefi mezhebi ilk Sünni mezhep olması yüzünden öbür Sünni mezheplere göre daha çok yaygınlaşmış, Abbasi Devleti başta olmak üzere aralarında Osmanlı Devleti'n in de bulunduğu birçok İslam ülkesinin resmi mezhebi durumuna gelmiştir. Bugün de Türkiye, Irak, Pakistan, Hindistan ve SSCB’de yaşayan Müslümanların büyük çoğunluğu Hanefi mezhebine bağlıdır.
