Nar
Nar, incir ve üzüm gibi çok eskiçağlardan beri yetiştirilen bir meyve ağacıdır. En çok 10 metreye kadar boylanabilen bu çalımsı yapıdaki ağacın (Punica granatum) sarı, kırmızı ve kahverengi alacalı kalın derimsi bir kabukla örtülü, irice bir portakal büyüklüğünde, küre biçiminde meyveleri vardır. Meyveler içindeki bölmelerde, çok sayıda kırmızımsı pembe saydam tanecik barındırır. İşte meyvenin yenen bölümü her birinin ortasında tek bir sert çekirdek (tohum) bulunan bu sulu ve tatlı ta neciklerdir. Bölmelere sıkı sıkıya dizilmiş ve dış zarı pek ince olan bu taneleri koparıp yemek zor olduğu kadar eğlencelidir.
Hem dikenli, hem de dikensiz çeşitlerine rastlanan nar ağaçlarının ince dalları ve sürgünleri minik parlak yapraklarla donanmıştır. Bu ince dalların ucuna doğru açan, yaklaşık 2,5 cm enindeki çiçekleri, parlak kırmızımsı turuncu renkleriyle son derece alımlıdır. Nitekim, bu yüzden narın yalnızca çiçekleri için yetiştirilen süs çeşitleri de geliştirilmiştir. İklim ve toprak açısından çok fazla seçici olmayan nar ağaçlan en iyi, nem oranının düşük olduğu bol güneşli ve killi topraklarda yetişir. Genellikle çelikleme ya da daldırma yöntemleriyle çoğaltılır.
Anayurdu Asya olan nar ağacı, çok eskiçağlarda götürüldüğü Kuzey Afrika ve Güney Avrupa’da yaygın olarak yetiştirilmektedir. Ayrıca, Yenidünya'nın ABD'den Şili’ye kadar uzanan bölgelerinde de tarımı yapılmaktadır. Yıllık toplam üretimin 44 bin ton dolayında olduğu Türkiye’de ise nar üretiminin yarıya yakını Ege’den, geri kalanı Akdeniz Bölgesi’nden sağlanır.
Nar hem taze meyve olarak yenir, hem de suyundan şurup, pekmez ve likör yapılır. Meyvelerin kabuklarından halk arasında ishal kesici ilaç olarak ve yün boyamakta yararlanılır. Bolca tanen içeren gövde kabukları ve kökleri ise bazı yörelerde sepicilikte kullanılır.
